‘Niets moet hier en dat vind ik prettig.’

Waar Helen is, daar is Nelly. Ze gaat mee naar de dagbesteding en tijdens het interview zitten ze ook naast elkaar. Nelly is een pop. Het is het laatste Sinterklaascadeau van haar moeder. ‘Mama, leeft niet meer’ vertelt Helen. ‘Maar met Nelly heb ik toch altijd een stukje van haar bij me. Nelly is nu zeven jaar.’

Helen woont sinds kort in Hart van Vathorst. Ze was hier al kind aan huis omdat ze vier dagen per week in onze dagbesteding werkt. Nu ze hier ook woont, is Hart van Vathorst echt haar thuis geworden. Helen tekent en schildert graag in een van de ateliers. Het liefst dolfijnen, haar lievelingsdieren. Maar het leukste vindt ze kleren maken voor Nelly of haarzelf. ‘De kleren die Nelly nu aan heeft, heb ik ook zelf gemaakt. Deze kleren wilde ze vandaag per se aan.’

Ook werkt Helen vaker in de bakkerij van het complex. Daar bakt ze taart en koekjes die verkocht worden in het restaurant. Moeilijk vindt ze dat niet. ‘We werken met plaatjes waarop precies staat wat we het moeten doen.’ Snoept ze tijdens het werk? ‘Nee, natuurlijk niet! Dat mag niet! En daar word ik dik van.’

Wie Hart van Vathorst binnenloopt, stapt meteen het restaurant binnen. Dat is een aangename plek. De ruimte staat vol met planten, er zijn veel knusse zitjes en sfeervolle lampjes. Ook worden er spullen uit de dagbesteding verkocht, zoals kussens, sjaals en bewerkt hout. Buiten coronatijd zijn er ook veel buurtbewoners te vinden. Helen zit er niet vaak. Maar soms drinkt ze er koffie met haar vader.